500 ποιητές 800 ποιήματα 700 σελίδες
Πανόδετο σε τρία χρώματα
Αποστολή κατ' οίκον
Πρόλογος:
Μιχάλης Μερακλής
Τιμή προεγγραφής: 36 ευρώ.
Τιμή βιβλιοπωλείου: 52 ευρώ
Προθεσμία εγγραφής: 15 Νοεμβρίου
Πληροφορίες:
210-7750653
Α! τι καλά που διάλεξες την αγιασμένη ώρα,
Φτερούγες εις τα πύρινα τραγούδια να
χαρίσης,
αι με αστέρια ολόλαμπρα τη μυρωμένη
χώρα
Στα στήθια τα αθάνατα τη μάννα να
στολίσης.
Χίλια καλώς τα δέχθηκες, Πατρίς μου,
τέτοια δώρα
Που βγήκαν απ’ τα σπλάχνα σου! Και μη
το λησμονήσης,
Ότι τραγούδι και σπαθί σ’ εκάνανε ως
τώρα,
Μ’ όλα του κόσμου τα στοιχειά μονάχη να νικήσης
Είναι της Νίκης μήνυμα αυτά σου τα
τραγούδια,
Μες στο χειμώνα το βαρύ του Μάρτη
χελιδόνι,
Κρατώντας δάφνης πράσινης αμάραντα
λουλούδια
Μάννα του Ρήγα, βάλε τα στο στήθος
σου καμάρι,
Και μη ξεχνάς πώς τάσματα είν’ του
σπαθιού ακόνι!
Εσύ γεννάς τον ποιητή κι αυτός το
παλληκάρι.
Κωστής Παλαμάς
Ίσως να είναι αυτή η αγιασμένη ώρα που η ζωή μας να
χρειάζεται την ποίηση περισσότερο από ποτέ. Ίσως να’ ναι η ώρα να ανακαλύψουμε
την ποίηση μια και επί χρόνια την έχουμε αγνοήσει. Ίσως έτσι γίνουμε αφέντες
της γλώσσας μας.
Ίσως να διδάξουμε με ποίηση μα κυρίως και πρωτίστως να
διδαχτούμε.
Να βάλουμε την ποίηση στη ζωή μας και τον ποιητή στο βάθρο
του νου μας, γιατί μέσα από το έργο του μας δείχνει.
Λόγια σοφά είναι η ποίηση για να βρούμε κάπου να πιαστούμε
όταν όλα καταρρέουν με ευθύνη της πολιτικής. Φιλοκαλούντες κατά το φωτεινό
παράδειγμα των ποιητών και φιλοσοφούντες κατά το επείγον των καιρών μας
πρόσταγμα, όπως έγραφε πριν 100 περίπου χρόνια ο Ιωάννης Συκουτρής.
Όταν όλα ξεπέφτουν για να επικρατεί ο μονόφθαλμος στους
τυφλούς, ο ποιητής με “πάντα ανοιχτά πάντα άγρυπνα τα μάτια της ψυχής» του
είναι παρών.
Με εμβατήριο, παιάνα, ή λιανοτράγουδο ξεσηκώνει πνεύματα
και ψυχές. Αυτή είναι η λειτουργία της ποίησης.
Αυτήν χρειάζεται ένα έθνος να ακουμπήσει όταν η γλώσσα
βάλλεται για να επικρατήσει η ισοπέδωση αξιών και ιδεολογιών. Ποίηση ή
βαρβαρότητα;
Αυτό που ζούμε σήμερα φανερώνει ακόμα και στους πνευματικά
μίζερους τους δύο κόσμους.
Άλλωστε ο ποιητής τα έχει πει αυτά «Όσον προχωρεί η
Πολιτική, όσον χώρο κερδίζει επάνω εις την γην, όσον κυριεύει τας κοινωνίας,
τόσον αποσύρεται η Ποίησις προς αιθέρια ύψη, τόσον περισσότερον δυσκολοθεώρητος
γίνεται δια τους πολλούς (Απρίλιος 1892 , Κωστής Παλαμάς).
Ας είναι. Όλα αυτά οδήγησαν σε αυτήν την ανθολογία, τον
Στέφανο, όπως θα έλεγαν οι παλαιοί.
Στέφανος, δίχως άνθη μυριστικά ή δοξαστικά δεν γίνεται.
Τέτοια άνθη περικλείει και τούτη η ανθολογία καταγράφοντας την λέξη παραμύθι σε
κάθε της μορφή σε όλη την ιστορία της ελληνικής προσωπικής ποίησης. Διακόσια
πενήντα χρόνια ποίηση με μια εξαίρεση. Την αναφορά του Γεώργιου Χορτάτζη στην
Ερωφίλη το 1600 περίπου. Από ‘κει και πέρα, πρώτος σέρνει το χορό των ποιητών ο
Ιωάννης Βηλαράς (1771-1823) και μάλιστα με ένα ποίημα 122 στίχων αποκλειστικά
για το παραμύθι με τίτλο “Βουλή μου ήρθε και όρεξη” που καταλήγει στην
εξομολόγηση του ποιητή:
Τα παραμύθια εξιστορώ τους μύθους ξεδιαλέγω,
στολνώ το ψέμα όσο μπορώ και την αλήθεια λέγω.
Αυτός ο κύκλος ποίησης οδήγησε από μόνος του στην χρήση
του όρου «Στέφανος» Τι ωραίοτερο και ουσιαστικότερο για μια ανθολογία
παραμυθένια;
Πολλές σκέψεις γεννήθηκαν κατά την συλλογή των ποιημάτων
και κάθε ποιητής ανθολογούμενος ήταν και μια έκπληξη για την τοποθέτησή του με
νου, καρδιά και αισθήσεις, για την αρμονία της χρήσης του παραμυθιού στο έργο
του.
Είναι απόλαυση να σου προσφέρεται μέσα από την τέχνη της
ποίησης το παραμύθι. Είναι η υψηλότατη μορφή ύμνου γι’ αυτό που πρωτογενώς ο
λαός εποίησε ανά τους αιώνες. Το παραμύθι του.
Είναι η μαγεία της γλώσσας που εξυψώνει το πνεύμα και
σφιχταγκαλιάζει τον άνθρωπο για να πάρουν μαζί δρόμους ευτυχείς ανάμεσα από τις
συμπληγάδες της καθημερινότητας.
Είναι αποτύπωση ευγένειας στον παράδεισο της ζωής.
Είναι πηγή καθάρια και ανεξάντλητη το παραμύθι, και η
ποίηση που το περιλαμβάνει είναι οι κρύσταλλοι της ωραιότητας της ζωής. Και πώς
να ζήσεις καλύτερα δίχως όλα αυτά; Από πού να αντλήσεις; Πού να ξεδιψάσεις;
Είναι η πηγή δίπλα μας.
Γιατί ένας Στέφανος, με το παραμύθι, σημείο αναφοράς;
Γιατί ένας άλλος κόσμος γεννιέται όπου το παραμύθι φανερώνεται. Ένας κόσμος
ποιητικά οικείος για κάθε ηλικία, για κάθε άνθρωπο. Το παραμύθι ελκύει.
Το ίδιο έκανε και στους ποιητές που το χρησιμοποίησαν, το ίδιο κάνουν και τα
ποιήματά τους σε μας. Μας έλκουν στην ποίηση και μας ελκύουν για να τα
διαφεντέψουμε και σε άλλους. Να τα πούμε, να τα μοιραστούμε. Να ανακαλύψουμε τη
χαμένη μας ποιητικότητα με τον πιο απλό, παραμυθένιο τρόπο. Να ζήσουμε τη
γοητεία της ποίησης ενός εκ των ωραιοτέρων κλάδων της φιλολογικής επιστήμης.
Να πετάξουμε μαζί τους από τα τρίσβαθα της ψυχής μας μέχρι
τις πύλες των παραμυθιών, για να βρούμε ομορφιά, ελπίδα, παρηγορία. Για την
ανάταση της ψυχής μας. Για να ζήσουμε καλύτερα.
Για να ανακαλύψουμε τις διαστάσεις του παραμυθιού μέσα από
το πνεύμα 250 χρονών ποίησης. Για να μην αμφιβάλλουμε εντέλει, ότι το παραμύθι
είναι ένα μοναδικό δημιούργημα που περιέχει και υμνεί τη ζωή.
Για να ρίξουμε στον Καιάδα της καταφρόνιας όσους το
καπηλεύονται. Γιατί στο παραμύθι υπάρχει δικαιοσύνη, ήθος και αλήθεια. Για να
απορρίψουμε την πνευματική φτώχεια που λανσάρεται σαν στυλ, την προχειρότητα
του εύκολου, την γελοιότητα των κομψευόμενων. Για να αντισταθούμε και να
επανεκκινήσουμε, για να ποιήσουμε. Διότι «η ποίησις φιλοσοφώτερον και
σπουδαιότερον της ιστορίας» έλεγε ο Αριστοτέλης.
Ας γυρίσουμε στα παλιά, όταν ο αναγνώστης έπαιρνε στα
χέρια του ένα βιβλίο και μπορούσε να στείλει μια επιστολή στον ποιητή ή το
συγγραφέα.
Αυτό πια έλειψε. Έτσι ο ποιητής ταξιδεύει μόνος του και ο
αναγνώστης κρατά για τον εαυτό του ό,τι αποκόμισε.
Χάθηκε το αντίδωρο στο ποιητή. Η ανάσα, η μυρωδιά, το
μελάνι και το χαρτί του αναγνώστη, που θα παρακινούσε τον ποιητή για μια
απάντηση ή σιωπή ουσίας.
Έλειψε ο στοχασμός της σχέσης. Ένα γράμμα που δεν
επιδόθηκε ποτέ! Σαν παραμύθι που δεν ειπώθηκε.
Έτσι οι ποιητές βαδίζουν στο άγνωστο μεταξύ
αγνώστων. Σημεία των καιρών.
Τούτο το βιβλίο θέλει την απάντηση των αναγνωστών για δύο
λόγους.
Πρώτον για να παρακινήσει το αναγνώστη να γράψει. Να
εκφραστεί δια χειρός. Ίσως να αντλήσει παραμυθία από τα γραφόμενά του.
Ύστερα, να στείλει το γράμμα που όφειλε στον ποιητή, έστω
και καθυστερημένα, για να το λάβουν οι επίγονοί του και να αντιληφθούν τη
χρησιμότητα της ποίησής τους, και να εκφράσουν το σήμερα και το μέλλον, όπως
ακριβώς έκανε και εκείνος, ο ποιητής.
Είναι χρέος προς τη ζωή αυτό το γράμμα. Ίσως έτσι να
εκτιμήσουμε το παραμύθι και να το ξεχωρίσουμε μια για πάντα, απ’ ό,τι άλλο
χρησιμοποιεί ψευδεπίγραφα τον όρο, για να ευτελίσει τις ζωές μας.
Θα γυρίσουμε στα παλιά, διότι τα αδιέξοδα εκεί θα βρουν
διαφυγή. Εκεί είναι τα ιερά και τα όσια. Θα ξαναδιαβάσουμε την Αγία Γραφή και
τη Χαλιμά για να γίνουμε καλοί, όπως ο Διονύσιος Σολωμός προτείνει, ή όπως μας
δηλώνει ο Γιώργος Ιωάννου λέγοντας ότι «η ατμόσφαιρα πολλών παραμυθιών μας
θυμίζει έντονα τα ομηρικά έπη και την Παλαιά Διαθήκη: Ιερά κείμενα και τα δυό,
καταγραφές εποχών βαθιάς πίστης. Χρειάζεται να είναι μεγάλη ψυχολογικά η εποχή
για ν’ ανθίσει σ’ ένα λαό το παραμύθι. Και τέτοιες είναι οι εποχές των
στερήσεων και της καρτερίας».
Θα γυρίσουμε στη ποίηση και στα παραμύθια γιατί «Κι' ά σου
μιλώ με παραμύθια και παραβολές είναι γιατί τ' ακούς γλυκότερα …»Γιώργος
Σεφέρης.
