Δημοσιεύματα

 

Ο καιρός και το παραμύθι του

Δεν έχεις, Όλυμπε, θεούς, μηδέ λεβέντες η Όσσα,

ραγιάδες έχεις, μάννα γη, σκυφτούς για το χαράτσι,

κούφιοι και οκνοί καταφρονούν τη θεία τραχιά σου γλώσσα,

των Ευρωπαίων περίγελα και των αρχαίων παλιάτσοι.

            Κωστής Παλαμάς

Κάθε κάθε καιρός και το παραμύθι του. Γιατί αν ο καιρός δεν έχει παραμύθι αλλοίμονο μας.

Πού θα βρει να ιστορηθεί η ζωή του λαού; Πού να εναποθέσει τα όνειρα, τους πόθους, τους καημούς, την περηφάνια;

Πού θα βρει τόπο με τόση λιτότητα, ζωντάνια, ειλικρίνεια να εκφραστεί;

Πού να γύρει να νιώσει, να ακούσει τις σοφές κουβέντες των προγόνων του;

Πηγή ζωής είναι το παραμύθι.

Πηγάζει από μέσα μας, και έχει τα χαρακτηριστικά μας. Τι άλλο  να ψάξουμε να βρούμε; Το εαυτό μας ψάχνουμε για να το κάνουμε καλύτερο. Με τη σοφία των παραμυθιών.

Ξεσκεπάζουμε τα μεγάλα μυστήρια του κόσμου μας. Ο πόνος , η ανθρωπιά, η πίστη δοκιμάζονται με τους λογής ήρωες που μας μοιάζουν.

Η φτώχεια αναγκάζει τον άνθρωπο να ανακαλύψει πηγές πλούτου. Το παραμύθι ήταν πάντα η πρόσφορη λύση. Δοκιμασμένη. Άνθρωποι αγράμματοι, σκλαβωμένοι, αγνοί, χωρίς χαλασμένες και πολύξερες ψυχές, στο παραμύθι τα έβρισκαν όλα. Ψυχαγωγία, παρηγορία, παιδεία.

Δεν ήταν υποκριτές, ότι ένιωθαν έκαναν και έλεγαν.

Αληθινά και τα παραμύθια τους.

Τι θαυμαστό πράγμα να μπορεί να λέει ιστορίες ο άνθρωπος;

Τι θεϊκή χαρά να φτάνει με τη φαντασία του, εκεί όπου τίποτα δεν μπορεί να φτάσει.

Να βρίσκει τρόπο να συνομιλεί με ήλιο, λουλούδια, ζώα. Να δημιουργεί μια τέχνη πρωτόγνωρη. Το παραμύθι.

Να παίρνει τα πιο παλιά παραμύθια,  να τα λέει όπως νιώθει, για να μιλά στον καιρό του.

Όσο πιο παλιό, τόσο πιο σίγουρο το παραμύθι. Και να το λέει στα παιδιά του για να γίνουν άνθρωποι καλοί. Να τα διασκεδάζει και να χαίρεται ο ίδιος. Ο σοφός του σπιτιού, ο παππούς, η γιαγιά.

Όταν η ζωή δυσκόλευε στο παραμύθι γινόταν όλα πιο εύκολα, πιο μαγικά. Για την ελπίδα. Για την πίστη. Για την συνέχεια της φυλής. Για να μη ξεφυλλιστούμε. Για τη γλώσσα, για τους προγόνους, για τους επιγόνους.

Ζούμε σε μια παγκόσμια κοινωνία με κύριο χαρακτηριστικό την ισοπέδωση αξιών, θεσμών, ηθών.

Ας επιστρέψουμε στο παραμύθι μας, για να βρούμε όσα χρειαζόμαστε για να υπερασπιστούμε την ανθρωπιά από την παγκόσμια τάξη νεοβαρβάρων που μας ξεφυλλίζει και τους ντόπιους συνεργάτες της που μας τοποτηρούν.

Ας μιλήσουμε με  τη « θεία τραχειά του γλώσσα»

Ας συναντηθούμε με παραμύθι γιατί ο καιρός δεν περιμένει. Αλλιώς… το παραμύθι τελειώνει.

Δημήτρης Αβούρης

Από τη συνεργασία μας με την Ελευθεροτυπία 

http://www.enet.gr/?i=news.el.article&id=371694

 

Οι αυτόχειρες και τα παραμύθια

Ο λογισμός μου τώρα αδυνατίζει

και σκύβει σαν ο ένοχος μπροστά σου.

Καμμιά φωνή να μου φωνάζη, στάσου.

Ούτε μια ελπίδα, εντός μου να φωτίζη.

Και δεν αντέχω, θα τ’ ακούσης όλα,

τίποτα δεν εσκέπασεν η λήθη.

Θα σου τα πω σαν ένα παραμύθι

καρδιά μου ερημική κι’ ονειροπόλα.

Μαρία Πολυδούρη

Στα παραμύθια θα βρεις όλα τα κακά του κόσμου. Ότι φαντάζεσαι ή ότι συμβαίνει στη ζωή, εντελώς φυσιολογικά συμβαίνει και στα παραμύθια.

Φόνοι, ληστείες, φιλαργυρίες, βιασμοί, μοιχείες, ακρωτηριασμοί, ανθρωποφαγίες ακόμη και νεκροφιλίες.

Οι Δέκα Εντολές καταστρατηγούνται, οι άνθρωποι ρέπουν προς την αμαρτία. Χίλια μύρια παθαίνουν οι κακοί και η κόλαση τους περιμένει. Για όλα αυτά μιλάνε τα παραμύθια εκτός από ένα. Την αυτοκτονία.

Δεν υπάρχει ούτε μια στα παραμύθια τους τελευταίους αιώνες. Δεν θεωρείτε φυσιολογικό. Ακόμη και η απειλή ότι κάποιος θα φαρμακωθεί, αρκεί για να αλλάξει η παραμυθιακή πορεία.

Για τα κακά τιμωρούνται οι δράστες, άλλα και οι ηθικοί αυτουργοί. Αυτοί που τους οδήγησαν στο έγκλημα. Αυτά συμβαίνουν στα παραμύθια όπου υπάρχει δικαιοσύνη, κοινή λογική, ιερά και όσια.

Σήμερα που οι αυτοκτονίες είναι καθημερινές, πέντε χιλιάδες καταγράφονται ήδη, μια ολόκληρη πολιτεία έχει αφανιστεί, τι το μη φυσιολογικό συμβαίνει; 

Τίποτα νομίζουμε, το συνηθίσαμε και αυτό!

Όχι, στη δημοκρατία και στη δικαιοσύνη των παραμυθιών αυτό δεν μπορεί να υπάρξει. Είναι έξω από τη ζωή, την λογική, την ανθρώπινη φύση. Εδώ όχι μόνο συμβαίνει, αλλά και ηθικοί αυτουργοί υπάρχουν.

Τι θα συνέβαινε, αν οι πέντε χιλιάδες αυτόχειρες επέλεγαν την έμμεση αυτοκτονία; Δηλαδή την απεργία πείνας.

Τι θα συνέβαινε αν οι χιλιάδες συγγενείς τους στρεφόταν κατά των ηθικών αυτουργών;

Οι αρχαίοι έλληνες θεωρούσαν την αυτοκτονία μέγα παράπτωμα για λόγους θρησκευτικούς και πολιτικούς (Πλάτων, Αριστοτέλης).

Όλες οι θρησκείες του κόσμου την καταδικάζουν. Εμείς;

Και έπειτα λέμε ότι το ανθρώπινο είδος ξεχωρίζει από τη λογική του.

Μας αυτοκτονούν σαν λαό και το θεωρούμε φυσιολογικό;  

Η εκκλησία, διακηρύσσει ότι « ο άνθρωπος αποτελείτε από σώμα και ψυχή, έχει δε το σώμα για το θεό μεγάλη αξία διότι είναι ναός του ίδιου του θεού» (Β’ Κορίνθ. Στ 16)

Την καταδικάζει δε δίπλα, «ως ασέβεια αλλά και πράξη κατά του θεού και την κολάζει ως θανάσιμο αμάρτημα» (Α’ Κορίνθ. Γ17).

Τι λέει σήμερα η εκκλησία μας για όλα αυτά που συμβαίνουν;

Μια απάντηση ή πράξη, όχι για απολογία αλλά για παραμυθία.

Εκτός κι αν νίπτει τα χείρας της ή επικαλείται την σιωπή των αμνών ή τα έσοδα των εξοδίων.

Καλή μας Ανάσταση.

Δημήτρης Αβούρης

Από τη συνεργασία μας με την Ελευθεροτυπία

http://www.enet.gr/?i=issue.el.home&date=05/05/2013&id=361491

  Παραμύθι: Τι δεν καταλαβαίνεις;

Πάψε να ζητάς όλη την αλήθεια…

Ψάξε να τη βρεις, μεσ’ τα παραμύθια

Νίκος Γκάτσος

Παραμύθι είναι δεν καταλαβαίνεις; Αλλά τι να καταλάβεις όταν φρόντισαν, να το έχεις ταυτίσει με το ψέμα, την υποκρισία, την περασμένη εποχή, ότι το ξεπερασμένο.

Γιατί;

Για να υποτιμήσουν τη λαϊκή σοφία, να ακυρώσουν τις γνώσεις και τις εμπειρίες του. Να απαξιώσουν τα «περήφανα γηρατειά» και να τα βάλουν στο «χρονοντούλαπο της ιστορίας». Να διακόψουν τις πατροπαράδοτες σχέσεις.

Να προτάξουν την τηλεόραση για διδαχή τρόπων ζωής.

Να φθίνουν το λόγο, να υποβαθμίσουν την γλώσσα, να αφανίσουν ήθη,αξίες, ιδανικά.

Να ξεκόψουν από τις ρίζες, ότι μπορεί να αντισταθεί στη βία νέας τάξης πραγμάτων.

Να δημιουργήσουν ένα ελκυστικό life style γύρω από τη λέξη παραμύθι και να το προάγουν σε εμπορικό διαθέσιμο για παιδάκια. Καταναλωτικό, καθόλου αγαθό. Να ντύσουν την ηθική, γλωσσική και πνευματική τους γύμνια με ιλουστρασιόν εξώφυλλα υποτιθέμενων παραμυθιών. Να μας ρίξουν στάχτη στα μάτια.

Να επιβάλλουν τους όρους τους αλλοιώνοντας την γλώσσα. Να λέμε παραμύθι και να μη ξέρουμε τι σημαίνει; Να λέμε παππούς, γιαγιά, και να εννοούμε συνταξιούχοι.

Να νομίζουμε έτσι ότι δεν έχουν να προσφέρουν. Ότι είναι βάρη της κοινωνίας.

Να λέμε αφήγηση και να μη μπορούμε να περιγράψουμε τι εννοούμε. Να μιλάμε για « υγιείς δυνάμεις του τόπου» και να νιώθουμε άρρωστοι.

Να παίζουμε με τις λέξεις το παιχνίδι, ποιος θα πει μεγαλύτερο ψέμα.

Τι δεν καταλαβαίνεις;

Όταν ρωτήσεις ένα παππού, μια γιαγιά, έχει να σου πει ότι αυτό που συμβαίνει σήμερα το ένιωθε. Τα τελευταία χρόνια η γλώσσα που άκουγε, φαινόταν ακαταλαβίστικη. Ότι οι άνθρωποι δεν μπορούν να συνεννοηθούν.  Άλλα λέμε, άλλα εννοούμε. Άλλα καταλαβαίνουμε ή κάνουμε ότι καταλαβαίνουμε για να μην παρεξηγηθούμε. Θα πει, ότι η γλώσσα ομορφαίνει και διευκολύνει τη ζωή ή «ότι εγώ δεν ξέρω γράμματα, αλλά κάτι δεν πάει καλά».

Ίσως να έχει καταλάβει ότι η φτώχια που επιβάλλεται είναι και ψυχική, συναισθηματική, γλωσσική. Για να μη μπορούμε να συζητήσουμε.

Ότι η ισοπέδωση για να επιτευχθεί θέλει φτωχή γλώσσα.

Δεν θέλει επικοινωνία.

Γι’ αυτό παραχαράχτηκε η έννοια παραμύθι. Γιατί είναι γνήσιο πνευματικό τέκνο του λαού. Αφυπνίζει συνειδήσεις. Καλεί να αναζητήσεις αλήθειες.

Σε θέλει ενεργό, να ακούσεις, να μιλήσεις, να αφηγηθείς.

Να ασκήσεις νου και γλώσσα, να παρατηρήσεις, να συμμετέχεις. Να εκφραστείς και να εκφράσεις..

Αλλά αυτά συνιστούν δημοκρατία. Ποιος τα έκανε όλα αυτά; Οι άρχοντες του τόπου. Για να ξεχάσουμε, μεταξύ άλλων, και την παροιμία : Αρχόντου λόγος, πορδές γαϊδάρου. Δεν καταλαβαίνεις;

Δημήτρης Αβούρης 

Από τη συνεργασία μας με την Ελευθεροτυπία

 http://www.enet.gr/?i=news.el.article&id=345786

Το παραμύθι

Οι άνθρωποι των σπηλαίων

Άστεγοι ζουν στις σπηλιές της Ακρόπολης

(από τις εφημερίδες)

Όταν εχθροί και βάρβαροι με βέλη και με τόξα

σ’ απόδιωξαν, ω δόξα, ανέβηκες εκεί˙

κι αθάνατη εμαρμάρωσες, καθώς στο παραμύθι,

που πέτρινη εκοιμήθη η κόρη η ευγενική.

Ο βράχος αξιώθηκε προσκύνημα να γίνη

κι αθάνατος να μείνη…

Ιωάννης Πολέμης

Μια φορά και ένα καιρό άνθρωποι ζούσαν σε σπηλιές. Τους έλεγαν πρωτόγονους. Δεν διέφεραν πολύ από τα ζώα, αλλά είχαν μέλλον. Ήταν λογικά όντα και μπορούσαν με τη λογική τους να κάνουν πολλά.

Με τα χρόνια ανάπτυξαν πολιτισμό. Έφτιαξαν πολλά.

Πήραν πέτρες, όρθωσαν τείχη για την ασφάλεια τους, αφού κινδύνευαν από άλλους που ήταν ακόμη απολίτιστοι.

Έφτιαξαν μνημεία να υμνούν τους θεούς τους. Οι άνθρωποι είχαν πάντα ανάγκη τους θεούς.

Έφτιαξαν λαμπρούς ναούς, πόλεις, και Ακροπόλεις. Έργα θαυμαστά στους αιώνες.

Έτσι έφυγαν από τις σπηλιές. Μόνο αγρίμια συναντούσε κανείς σε σπηλιές και απολίτιστους που ακόμα υπήρχαν.

Πέρασαν αιώνες και οι σπηλιές άδειασαν. Ο πολιτισμός έφτασε παντού. Όλα άλλαξαν.

Άλλαξαν και οι θεοί. Κάποτε ήταν πολλοί. Στη φαντασία όλων είχαν διάφορες μορφές και ιδιότητες.

Κάποτε οι άνθρωποι νόμισαν ότι γνώρισαν τα πάντα. Είπαν ότι οι θεοί δεν υπάρχουν αφού δεν φαίνονται. Είχαν όμως ανάγκη να πιστέψουν σε ένα θεό. Έτσι έφτιαξαν θεούς να φαίνονται.  Τους έφτιαξαν σε νομίσματα. Όσο περισσότερα είχε κάποιος, τόση περισσότερη ευτυχία. Τότε άρχισε ο μεγάλος αγώνας για την ευτυχία. Ο ένας να παίρνει τα νομίσματα του άλλου, με όποιο τρόπο.

Κάποιοι δεν πίστεψαν πολύ σε όλα αυτά. Είχαν το δικό τους θεό που κήρυττε αόρατα ιδανικά που οδηγούν στην ευτυχία. Όπως καλοσύνη, αξιοπρέπεια, αλήθεια, αγάπη, σεβασμό.

Πέρασαν και άλλοι καιροί και όσοι κατάφεραν να πάρουν περισσότερα νομίσματα έγιναν ξακουστοί. Οι άλλοι που δεν είχαν τίποτα πια, πήγαν να ζήσουν στις σπηλιές. Άνθρωποι εξαθλιωμένοι μεν, αλλά Άνθρωποι.

Σπηλιές υπήρχαν κάτω από την Ακρόπολη της πιο ξακουστής χώρας. Έπρεπε πια να πληρώσεις για να ανέβεις σε αυτή. Δεν πήγαινε κανένας, αφού όσοι είχαν να πληρώσουν δεν νοιαζόταν να πάνε.

Αυτές οι σπηλιές γέμισαν πρώτες. Ο Μύθος έλεγε ότι όποια χώρα έχει άδεια Ακρόπολη και γεμάτες σπηλιές μπορεί να ξαναφωτίσει τον κόσμο. Αρκεί όποιοι τώρα κατοικούν στις σπηλιές, ν’ ανέβουν να ζήσουν στην Ακρόπολη. Όσοι πήραν τα νομίσματα των άλλων, να ζήσουν στις σπηλιές και να κλειστούν εκεί με σιδεροφράχτες. Ίσως έτσι να υπάρξει μέλλον. Έτσι οι θεοί μπορεί να ξαναγυρίσουν στους ανθρώπους και να ζήσουν αυτοί καλά και εμείς εδώ καλύτερα.

Δημήτρης Αβούρης 

Από τη συνεργασία μας με την εφημερίδα Ελευθεροτυπία

http://www.enet.gr/?i=news.el.article&id=351875

Τα σκουπίδια των παραμυθιών

Φτιάχνουν απόψε με κουρέλια και σανίδια
έναν συνοικισμό αυτόνομο,
αυτοί που ψάχνουν για διαμάντια στα σκουπίδια
και στον υπόνομο.

Φτιάξε καρδιά μου το δικό σου παραμύθι…

Μαριανίνα Κριεζή

Τα παραμύθια δεν έχουν σκουπίδια. Η χρήση υλικών ήταν ανέκαθεν ανακυκλώσιμη. Πότε η ανθρωπότητα δεν παρήγαγε σκουπίδια. Αυτά είναι προϊόντα της Βιομηχανικής εποχής. Βέβαια τα σκουπίδια, δεν μπορούμε να τα τιμωρήσουμε εκτός και αν θεωρείτε  τιμωρία τους, να τα πετάξουμε. Αυτά όμως θα μας τιμωρήσουν. Μπορούν, αν και σκουπίδια. Όλα ξεκίνησαν κάποτε από την Αμερική. Μια από τις πρώτες διαφημίσεις ήταν για το χαρτομάντιλο. Η διαφημιστική καμπάνια ανέφερε: «Το μαντήλι που το πετάς».
Από κει και πέρα τα πάντα πετάγονται. Τα παραμύθια δεν πετάνε τίποτα. Δεν τους περισσεύει τίποτα. Ότι έχουν είναι το απολύτως αναγκαίο για να υπάρξουν. Φορούν μόνο το απαραίτητο παραμυθιακό τους ένδυμα.
Αιώνες, τα σπίτια ξαναχτίζονται από τα ίδια υλικά. Τα ζώα ανακυκλώνουν τα υπολείμματα της τροφικής αλυσίδας. Όλα ξαναχρησιμοποιούνται. Δεν πετάνε ούτε ανθρώπους τα παραμύθια. Δεν είναι Καιάδες. Δεν έχουν πόλεις που παράγουν σκουπίδια. Δεν έχουν σκουπιδοπόλεις, παλατουπόλεις, δενδροπόλεις, τουρτοπόλεις ή άλλα γλωσσικά φτηνιάρικα σκουπίδια. Δεν έχουν ανόητες σύνθετες λέξεις προς εντυπωσιασμό. Δεν έχουν ούτε ξενικές λέξεις, για να λάμψουν στη ρηχότητα των κειμένων. Δεν έχουν σε καμία περίπτωση ξένα ονόματα για τους ήρωες.
Ο Μάικ, η Νικόλ, ο Σαμ, δεν αφορούν το ελληνικό παραμύθι. Είναι ξένα σώματα.
Δεν έχουν κανένα σκουπίδι τα παραμύθια. Τίποτα, που να μη είναι ξεκάθαρο στο μυαλό, που να επιβαρύνει, τις εικόνες τους στο νου μας. Όλα χρήσιμα και χρηστικά. Τα σκουπίδια, βρωμίζουν και το παραμύθι.
Μα για το περιβάλλον τι παραμύθια θα πούμε;
Δεν θέλει ειδικά παραμύθια το περιβάλλον. Θέλει αγάπη, κατανόηση και πράξη.
Το φυσικό περιβάλλον του παραμυθιού είναι η φύση. Προϊόν της ανθρώπινης φυσικής ιστορίας.
-Μα να δουν τα παιδιά με εικόνες την καταστροφή;
Υπάρχει γύρω μας το περιβάλλον και μπορούμε να βρούμε αφορμές.
Αλλά αν θέλουμε ας ρωτήσουμε τα παιδιά να μας πουν, τα βιβλία που τους έδωσαν κάποτε σαν παραμύθια, που τα έχουν σήμερα;
Στα σκουπίδια ή στην ανακύκλωση; Αυτό είναι ίσως το καλύτερο μάθημα- παράδειγμα για το περιβάλλον.
Τι έμεινε στην βιβλιοθήκη τους από τα βιβλία που τους χάρισαν κάποτε.
Αν υπάρχουν, για παράδειγμα, κιτρινισμένα βιβλία που έχουν αξία, γι’ αυτά, σήμερα.
Τότε θα μάθουμε ότι υπάρχουν και βιβλία σκουπίδια. Ότι χειρότερο, για την σχέση τους με το βιβλίο, τα γράμματα, και το αντίθετο από αυτό που υπόσχονται τα παραμύθια. Να ζήσουν καλύτερα.

Δημήτρης Αβούρης
 Από τη συνεργασία μας με την εφημερίδα Ελευθεροτυπία    

   

Η αισιοδοξία των παραμυθιών

 

 Το παραμύθι δεν διακόπηκε ποτέ. Μια αόρατη δύναμη, ή καλύτερα η ορατή ανθρώπινη ανάγκη για επιβίωση κατ’ αρχήν και ποιότητα ζωής στη συνέχεια, δεν το εγκατέλειψαν ποτέ.

Οι παράδεισοι, τεχνητοί πάντα, που υποσχέθηκε η καταναλωτική εποχή δεν μπόρεσαν να το εξοντώσουν ή να το αντικαταστήσουν.

Απεναντίας επιβεβαίωσε την διαχρονικότητα του, τις αξίες του, το ήθος του, την αναγκαιότητα του.

Το παραμύθι είναι από τη φύση του αισιόδοξο. Προετοιμάζει το μέλλον. Ενισχύει την πίστη, την ελπίδα. Επιβραβεύει τον αγώνα, το ήθος, την αξιοπρέπεια. Διακηρύσσει το σεβασμό. Βάζει στόχους, θέτει όρια, ανοίγει ορίζοντες. Νικά τα ανίκητα. Διδάσκει την επιμονή. Θέλει τον ήρωα με ψηλά το κεφάλι. Με όραμα, με θέλω. Θέλει και διακηρύσσει ότι μπορούμε να ζήσουμε καλύτερα. Γι’ αυτό γίνεται ο αγώνας, γι’ αυτό μάχονται οι ήρωες. Πάντα αισιόδοξοι. Στη μάχη δεν πας για να χάσεις.

Πως μπορούμε να είμαστε αισιόδοξοι, όταν τα παιδιά, δεν γνωρίζουν τη λέξη, την έννοια. Αισιοδοξία. (Ρωτήστε τα).

Τι διαταραχές γεννά η στέρηση της αισιοδοξίας;

Τι θλίψη και τελικά τι κατάθλιψη φέρνει η απαισιοδοξία;

 Ο αισιόδοξος αγωνίζεται, ο απαισιόδοξος εγκαταλείπει. Ποιος έχει το δικαίωμα να μας στερεί την αισιοδοξία, σαν λέξη, σαν έννοια, σαν πραγματικότητα; Πρέπει να αντισταθούμε με κάθε τρόπο, διατυπώνοντας παντού το δικαίωμα για αισιοδοξία. Δίχως αισιοδοξία δεν εννοείται μέλλον.

Θριαμβεύει ο λόγος όταν θριαμβεύουν οι ήρωες στα παραμύθια. Θριαμβεύει το κοινό, όταν βρίσκει τρόπους να εκφραστεί, να συμμετέχει στη ζωή με πράξεις. Θριαμβεύει η ζωή, όταν όλοι περνούν καλά και υποψιάζονται ότι μπορούν να ζήσουν καλύτερα.

Είναι αισιόδοξα τα παραμύθια γιατί είναι απλά. Είναι κατανοητά και αντιληπτά από όλους. Έχουν απαντήσεις για ότι μας προβληματίζει. Φέρνουν ισορροπία σε όποιον τα εμπιστευτεί. Δεν ενόχλησαν ποτέ κανέναν δίκαιο. Αντιστάθηκαν σε κάθε άδικο. Δεν πισωγύρισαν κανέναν. Δεν απογοήτευσαν, αντιθέτως γοήτευσαν τους πάντες. Δεν εκδικήθηκαν. Σωφρόνισαν με παραδείγματα. Νανούρισαν με αγάπη γιατί έχουν αγάπη και κατανόηση. Είναι αισιόδοξα γιατί το τέλος κάθε προσπάθειας είναι αίσιο. Η ηθική ικανοποίηση όσων προσπαθούν είναι το μέγα βραβείο.

Ότι κερδίζεται στην καθημερινότητα είναι το ταξίδι για την επιθυμία. Ζούμε και για επιβράβευση της στιγμής.

Ότι ξοδεύτηκε για τη νίκη, για την επιτυχή έκβαση, ξαναυπάρχει. Με ότι όπλα αγωνιστήκαμε, θα ξαναγωνιστούμε. Μάθαμε να προχωράμε.

Είμαστε αισιόδοξοι. Υποχρεωτικά. Το αντίθετο σημαίνει αργός θάνατος. Οφείλουμε να αγωνιστούμε, για το κοινό αίσιο αφού δεν ζούμε μόνοι μας, αφού επηρεαζόμαστε απ’ το κοινό καλό ή το κοινό κακό.  Στα παραμύθια ο αισιόδοξος γεννά, ο απαισιόδοξος θάβει. Η επιλογή δική μας.

 Δημήτρης Αβούρης
 Από τη συνεργασία μας με την εφημερίδα Ελευθεροτυπία    
                                                                                                        

Το παραμύθι σήμερα

Το παραμύθι σήμερα ζει και βασιλεύει. Ξαπόστασε για αρκετά χρόνια ή λίγα, σχετικός είναι ο χρόνος, αλλά μόνο ξαπόστασε. Γιατί αυτό χρειαζόταν η εποχή.

Πήρε την απόσταση που του πρέπει, από ότι το μη παραμυθένιο συνέβη. Διαφύλαξε έτσι, το κύρος του, την αξιοπιστία του, την αξιοπρέπεια του. Κέρδισε με τη σιωπή του το σεβασμό μας και για άλλη μια φορά την εκτίμηση μας, για την ηθική του υπόσταση. Προκάλεσε με την αποχή του, την νοσταλγία μας, την αναζήτηση του, τη μνήμη μας.

Έδωσε αξία σε πρόσωπα, πράγματα που η εποχή μας, έκρυβε με κάθε τρόπο, κάτω από το χαλί της δήθεν ευημερίας. Κράτησε το λόγο όρθιο, σε εποχές καναπέ και έδωσε λόγο για συζητήσεις με την απουσία του.

Κατάφερε να μη διακοπεί η αφήγηση των γενεών ολοκληρωτικά. Όλοι το πρόλαβαν κάπου, κάπως, κάποτε. Μπόρεσε να γίνει ανάγκη στην ανάγκη μας και από μηχανής θεός. Ακούγεται όλο και περισσότερο και όλοι σχεδόν γνωρίζουν πια, τα ουσιώδη χαρακτηριστικά του, απέναντι σε ότι άλλο η εμπορευματοποίηση ονομάζει παραμύθι. Δεν χρειάστηκε ούτε manager, ούτε καμπάνιες, ούτε επιδοτήσεις για να φανεί.

Ήρθε στην ώρα του να διασκεδάσει, να συντροφεύσει, να παρηγορήσει, να νουθετήσει, να δείξει το δρόμο.

Να γίνει κτήμα καθενός, προς χρήση καθημερινή, τέρψη και διδαχή.  Να μας ενώσει, να σμίξουμε, να αφουγκραστούμε, να σχολιάσουμε. Να μας θυμίσει ότι ανέξοδα η ζωή μπορεί να γίνει καλύτερη, αν αντιμετωπίσουμε με παραμυθένιους τρόπους, καλούς και κακούς, ότι συμβαίνει.

Έφτασε για να αντιληφθούμε ότι οι έννοιες όπως δικαιοσύνη, ήθος, αξιοπρέπεια, τις τελευταίες δεκαετίες παραχαράχθηκαν.

Είναι στο στόμα του λαού που το γέννησε, το ανάθρεψε, το μεγάλωσε, το ξαπόστασε και το ‘χει πάλι ανάγκη για όλα αυτά.

Είναι εδώ για να ξαναειπωθεί με τα λόγια που χρειάζεται να ακούσει η εποχή μας, να βρει ανθρώπους να το πουν από μια άλλη θέση, από ότι στο παρελθόν. Μια θέση που θα του δώσει άλλη διάσταση.

Το παραμύθι δεν είναι πια μόνο στα χείλη αγράμματων λαϊκών ανθρώπων, είναι και στα χείλη εγγράμματων λαϊκών ανθρώπων, που ξεχειλίζουν από οργή και γνώση για όσα συμβαίνουν.

Όλοι γνωρίζουμε πια ότι ο βασιλιάς που μας εξουσιάζει είναι γυμνός. Το παραμύθι δεν ντύνει τους γυμνούς, αλλά φροντίζει να φανεί για τα καλά η γύμνια τους.

 Έτσι η γνώση των αιώνων έρχεται να μας φωτίσει, για να αποδώσουμε δικαιοσύνη σε ότι καταργεί την αξιοπρέπεια μας, βιάζει την συνείδηση μας, καταστρέφει τις παρούσες και τις επόμενες γενιές. Να αντισταθούμε δηλαδή, στην γενοκτονία που συντελείται.    

Δημήτρης Αβούρης

Από τη συνεργασία μας με την εφημερίδα Ελευθεροτυπία                                 

Ελευθεροτυπία: Aφιέρωμα στην Παραμυθοδρομία. 

 Παραμύθια που τρέχουν
 http://www.enet.gr/?i=news.el.texnes--politismos&id=336734